Translate

jueves, 2 de octubre de 2014

Conservar a Memoria

Semella claro que un dos principais motivos que teñen as Asociacións de cultura marítima en xeral, é o da recuperación e conservación dos vellos barcos dos nosos antergos. De igual maneira, os blogs de temática mariña, tentar recuperar historias que forman parte do noso acervo cultural, e si a recuperación das nosas embarcacións é unha angueira importante, tamén semella un acto de xustiza, lembrar de cando en vez, a aquelas persoas que constribuiron a que eses barcos e as historias dos homes que navegaron neles, perduren na nosa memoria.  

Así o fai por exemplo, o blog Vida Marítima nunha entrada do 19 de outubro de 2012, que leva por título "El Vapor Ferrolano", onde se conta a historia da orixe do vapor "Ferrolano" extraída do libro "Remolcadores y Lanchas Remolcadoras de la Armada 1860-1949. (Autor: Alejandro Anca Alamillo. editado por: Damaré Edicións.2007).


Reproduzco a entrada de xeito resumido:

                                                         www. vidamaritima.com/

El Vapor Ferrolano

Leamos parte del texto del capitulo “Primeros Remolcadores de la Armada”: …”La Armada española no fue ajena a esta necesidad, y el 23 de abril de 1859 se autoriza la adquisición de cinco remolcadores de ruedas que fueron contratados con las casas británicas “J. & A. Blyth y George Rennie & Sons”  Denominados provisionalmente para su viaje a España con los nombres de SPEEDY, RAPID, SWIFT, HERCULES y LEOPOLDO, sus potencias variaban entre los 100 caballos nominales en el caso de los dos primeros; los 90 del tercero; y los 50 de los dos últimos.






Mas adelante, el autor cita: …”El RAPID, botado el mismo día que su gemelo, fue destinado al Arsenal de Ferrol, saliendo del astillero inglés el 4 de septiembre de 1860 para tomar a su llegada el nombre de remolcador NUMERO 1. Al poco de entrar en servicio, y encontrándose bajo el mando del Alférez de Navío D. Eduardo López y Portocarrero, acudió en ayuda de un mercante ruso que se encontraba a punto de naufragar, consiguiendo tomarlo a remolque a pesar del grave riesgo que conllevaba la maniobra. Ya a salvo, el comandante del remolcador NUMERO 1 de Ferrol se negó, pese a los reiterados ofrecimientos, a recibir recompensa alguna, no aceptando siquiera el pago del carbón que su buque consumió durante el salvamento.Comunicado el hecho por el Cónsul a su país, el príncipe Gorschacoff, Ministro de Negocios Extranjeros, y por orden de S.M. el Emperador, concedió a D. Eduardo López y Portocarrero, la “Cruz de Santa Ana” el 20 de abril de 1862.




En 1873, el Remolcador NUMERO 1 es rebautizado como FERROLANO y, como ya reseñamos con motivo de la 3ª Guerra Carlista es artillado y reclasificado como vapor de ruedas, aumentándosele como al anterior de manera ampulosa su dotación, que acabo estando formada por unos 56 hombres, a los que se sumaron durante el transcurso del conflicto un segundo medico y un practicante mas”…
El libro continua narrando su vida operativa, movida tanto en lo militar como en su función de salvamento, hasta el momento de su retirada de la Armada. Según el autor: …”Ordenado su desarme el 29 de agosto de 1893, fue dado de baja de forma oficial el 27 de marzo del año siguiente, lo que le hizo servir a partir de entonces como pontón adscrito al Departamento de Cádiz, hasta que en 1897 fue subastado en Ferrol”…




Eduardo López y Portocarrero



O blog Vida Marítima sigue narrando a vida do vapor Ferrolano unha vez que éste foi retirado da Armada, pero a min particularmente, interésame o relato do salvamento do mercante ruso porque dende moi neno, teño escoitado esa "mesma historia" contada pola miña tia avoa María López Padín. A verdade é que soprendeume leer no blog Vida Marítima como o autor do libro, Alejandro Anca Alamillo, narra ese acontecemento cun paralelismo asombroso coa versión que tantas veces teño escoitado na casa. E por cousas do destino, e se cadra da xenealoxía, mei pai quixo que eu conservara esa medalla da "Cruz de Santa Ana" concedida a Eduardo López Portocarrero, o meu tataravó.   


A Orden de Santa Ana

Estrella da orde de Santa Ana
A Orden de Santa Ana foi unha Orde de Cabalería do Imperio Ruso creada por Carlos Federico de Holstein-Gottorp, (Duque de Holstein-Gottorp), o 14 de febrero de 1735, na honra da súa difunta esposa, a Gran Duquesa Ana Petrovna Románova, filla do Zar Pedro I de Rusia.

Nun principio foi unha orde de carácter privado, pero o Zar Pablo I de Rusia, fillo de Catalina II de Rusia, conferíulle categoría de premio estatal do Imperio Ruso para condecorar a funcionarios do Gobierno e Militares, e a partires de 1828, a Orden de Santa Ana de Terceiro Grao, podíase otorgar como premio civil.


 O último Gran Maestre oficial da Orde, foi o Zar Nicolás II, asasinado polos bolcheviques o 17 de xulio de 1918 en Ekaterimburgo, xunto con toda a súa familia. A Orden de Santa Ana, xuntamente con todas as Órdenes Imperiales foi suprimida en 1917 polo Comité Executivo Central, despois da Revolución de Outubro, se ben na actualidade, a Orde pertence á Casa Románov e as medallas otórganse como recompensa dinástica pola Familia Real no exilio.





A Medalla 
Cruz de Santa Ana otorgada a Eduardo en 1860

Xa choveu dende aquel ano de 1860 no que se deron os acontecementos referidos na entrada no blog Vida Marítima. Dende entón, pasaron moitas cousas, e ao igual que ao Vapor Ferrolano, a irrupción da 3ª Guerra Carlista petoulle de cheo ao daquela xoven Alferez de Navío Eduardo López, a quen o destino levaría a entrar en servicio de Isabel II (Raíña de España de 1833 a 1868),  a quen alcumaban como " A dos Tristes Destinos". Pero esa é outra historia, e hoxe, o único que vexo cando miro a Estrela de Santa Ana do meu tataravó, é a imaxe agradecida das persoas que aquel día de 1860, lograron salvar a vida grazas ao Remolcador Ferrolano, e se cadra ainda hoxe en día, nalgún sitio da lonxana Rusia, os descendentes da tripulación daquel mercante ruso, escoiten por boca dos seus antergos, o mesmo relato que eu escoitei de neno. 





Remate

Estou seguro de que é así, porque en calquera parte do mundo, a Memoria segue a ser o barco que viaxa polo tempo transportando contos e historias que xamais se deberían esquecer. Conservemos pois a Memoria daqueles que adicaron a súa vida a evitar os Tristes Destinos e de paso, que esta entrada sirva de homenaxe a todos os homes e mulleres que traballan e traballaron en Salvamento Marítimo.
(en memoria de Eduardo López Portocarrero).


anexo:

(fragmento árbore xenealóxica dende Eduardo López Portocarrero até meu avó Egidio López Padín).

(1) referencias a Egidio López Padín neste blog: 
http://boudevara.blogspot.com.es/2009_10_01_archive.html
http://boudevara.blogspot.com.es/2008/10/unha-tarde-coa-remadoira.html
http://boudevara.blogspot.com.es/2008/10/clave-est-no-libro-de-morling.html

(2) Referencias a Eduardo López Padín neste blog:
http://boudevara.blogspot.com.es/2010/09/o-artico.html


lunes, 22 de septiembre de 2014

Regata Illas Atlanticas 2014

Na anterior entrada prometemos unha escolma de imáxenes da Regata Internacional das Illas Atlanticas que se celebra dende hai sete anos no Náutico de San Vicente (O Grobe) e que foron tomadas polo contribuínte deste blog Lino Prieto.

E como o prometido é débeda aquí van.




VII Regata das Illas Atlánticas 
Imáxenes: Lino Prieto













































 









O RANA en regata

Neste edición, e por segundo ano consecutivo, o RANA tamén acudio á cita de San Vicente acadando a segunda praza na clase Sálvora e a sexta posición na clasificación xeral da xornada do sábado. (O domingo non competimos por mor doutros compromisos de navegación).

imáxenes: www.desmarque.es



A Airexa de Cambados


A Irmandiña de O Grobe


O Rana izando velas antes de dar  a saída


O Rana en regata



A Airexa                                                                            Arosa X



Folkboat Rana. (Clube Mariño Salnés-Cambados). Tripulación: Kube, Rafa e Xaquin.






Clasificación xornada do sábado (Xeral e Clase Sálvora)






remate:


Foi unha fermosa Regata, con momentos de vento lixeiro e tamén de encalmadas, onde as tripulacións tiñan que esforzarse en axustar aparellos para quitar o máximo rendemento das embarcacións. O trazado sempre é espectacular e a visión das Illas de Sávora e Ons, o istmo da Lanzada e San Vicente xunto co puntal de Cabicastro, converten a esta Regata nunha navegación inesquecible.

E destacamos por suposto e trato que sempre nos dispensan os amigos e organizadores do Náutico de San Vicente e da Asociación de Barcos Clásicos e de Época (Agabace).

Voltaremos

miércoles, 27 de agosto de 2014

Día de Milura

imaxe: Pantalán de Tragobe. Mauro 2014



Día de Milura:
 
Pasaron xa uns meses dende a derradeira entrada neste blog. Daquela o RANA ficaba desarborado e o pobre do pao, espido de cravos e parafusos, agardaba no asteleiro dos Garrido por unha reparación a fondo a base de tratamentos de vernices de última xeración. Este lapsus temporal, sen rexistrar actividade algunha no blog, non significa que estivesemos parados, máis ben todo o contrario, e por iso mesmo apenas quedou tempo para andar a fedellar nas teclas do ordenador.

E si as bicicletas son para o verán, os barcos tamén..., pero hoxe, como é día de milura e non podemos navegar, imos pasar o tempo anticipándonos ao outono, ese tempo de morriñada que tan só se cura cunhas cuncas de tinto arredor da lareira prendida de lembranzas que se avivan co lume.








Imos aló:
 
Andamos os do Clube Mariño Salnés moi ao noso, certo. Cada vez asistimos menos ás regatas e concentracións das que enchen o calendario oficial para a flota de embarcacións tradicionais. Se cadra non está ben, pero tamén é certo que as últimas veces que intentamos facer algo en Cambados, resultou un desastre total e ficamos sós, coas nosas dornas, a nosa xente e a mirada de esguello posta no mar agardando que algunha vela se aproximase a Cambados. Pero nada, nin rastro de moros pola costa e sen que isto sirva de pretexto ou escusa, a verdade é que desanima un pouco perder o tempo en organizar algo para que logo non sirva de nada.  Todo iso é auga máis que pasada e como non hai mal que por ben non veña, agora o Clube navega con máis liberdade e sen nengún tipo de amarre, compromiso ou pamplina (chamese como se queira). O caso é que estamos cómodos así, navegando á nosa "bolina" e collendo o rumbo que nos peta.  


En todo caso, iste ano navegamos máis que nunca e a tempada empezou ben pronto, alá por maio, e dende entón, nin a Muller de Balboas nin a Julicheira deixaron de levantar vela pola Ría de Arousa. E sinceiramente, isto é o máis importante: mentres os barcos naveguen, o demáis é secundario. 

Así estaban as nosas meniñas polo mes de maio, listas coma allos para ir ao mar:






E así van navegando:
imaxenes navegación 2014. Quico Alvarez:
 


 




 
















 







        


Carreirón. Illa de Arousa. Agosto 2014



Pero tamén o RANA fixo unhas cantas millas iste ano: 

Amarrado en Tragobe. Agosto 2014


Concentración de Bueu:




A verdade é que non teño máis imáxenes de Bueu 2014, pero para min foi un dos mellores anos. En gran parte polo acerto da organización na elección do local do "Aturuxo" como centro neurálxico para as comidas e as ceas dos tripulantes. Moi bo ambiente e coma sempre, a xente dos Galos de Bueu tratáronnos de marabilla. Inesquecibles as actuacións jazzisticas tanto na comida como na cea, sen desmérito do grupo de percusión que animou a noite. Non oculto o cariño e respeto que teño pola xente de Bueu: Victor, Rosendo, Lidia, Alvaro..., e tantos outros, e aproveito a ocasión para darlles as gracias e moitos folgos para seguir sendo como son.       

Ben, acabo de acordarme que si teño unha imaxen de Bueu..., é esta:




¿Vedes o peixiño?, pois é o recordo que nos trouxemos de Bueu. Había un regueiro destes peixes marcando o camiño polo peirao até onde se atopaban os barcos. Casualmente, iste que collemos de recordo tiña escrito no reverso o nome de Julieta, a anterior propietaria do Rana e por iso mesmo pegámolo no portelo até que o vento decida devolvelo ao mar. 



Proa á Illa de Sávora:



Saimos un feixe de xente, grandes e pequenos, residentes e emigrados, unha convidada belga e como dicía Reixa: "galegos tamén".

Bo día de navegación: sol, ventiño, boa conversa e pan e viño para ir fasendo o camiño.       

En Sálvora, bañote e xantar na praia do almacén e logo, paseo até a aldea.

(As imaxenes son de Egidio Agra Rebollido)






navegando cara á Illa. 
patrón: Mauro 

De fronte: O pintor Xurxo Durán e a súa compañeira Katerinhe

Chegamos:


O RANA fondeado na praia do Almacén


O xantar e repouso:


Satélite, Anxo, Majete, Katerinhe, Xurxo....


Conquista do Castelo:

Katherine, Mauro e Alex

 Paseo até a aldea:


sen comentarios


Regata Illas Atlánticas e Revenidas

Ao igual que o ano pasado, o RANA participou na Regata das Illas Atlánticas que organiza o Náutico de San Vicente para barcos clásicos, tradicionais e de época. O Rana quedou enmarcado na Clase Sálvora onde acadou a 2ª posición por detrás do Arousa X, e en canto a xeral por tempo compensado, ficamos sextos. Non estivo mal, se ben, isto foi na xornada do sábado porque o domingo desprazámonos até as Revenidas de Vilaxoán, a onde asistimos todos os anos dende hai un lote de tempo.


Intres antes da saída da Regata


Bolinando cara San Vicente despois de dobrar pola baliza do Picamillo (ONS por popa)


Paso por Picamillo Regata 2013

Ben, e máis nada de momento, despedímonos coa promesa de facer en breve, unha reportaxe con imáxenes da Regata das Illas Atlánticas deste ano realizadas por Lino Prieto. Ata sempre



Ahora que hacemos olas por incordiar
ahora, que esta tan sola, la soledad
ahora que todos los cuentos parecen
el cuento, de Nunca Empezar. 

Ahora que...
Joaquin Sabina