Novas Bou e Vara

Resumo da semana
Do 23 ó 27 de novembro









BOU. A Boa noticia da Semana
Sentolas a machadasos.
Por Lino Prieto


A boa nova desta semana ten que ver co sector extractivo:
ABRIU A VEDA DA CENTOLA.






Facémonos cargo de que é un feito que sucede cada ano, pero nos, en calidade dos animaliños mantidos a pan que somos, consideramos que o centolo é un complemento excelente na nosa dieta.

Este luns as centolas (*Maja brachydactyla*), encheron casi literalmente as lonxas, concretamente a lonxa do Grove casi bota por fora coas riadas de capachos cheos desde crustáceo cecápodo. E xa que estamos na burra contámosvos tamén que no Grove vanse celebrar as VII Xornadas da Centola, que consisten en que un listado de locais hostaleiros ofrezan a centola como prato estrela a prezo pechado.

Pola nosa parte corroborar que a centola este ano está marabillosa de saúde, de sabor e de enchente. Boa mostra delo é esta fotografía deste martes, no local de ensaio dos "Canheros", na que se escacharon os bichos hasta co cú da mACHAda!


VARA. A mala nova da semana
Toxinas a tutipleni
Por Xaquin L. Cuíñas


A vara esta semana vai para ese novo sistema de analíticas de biotoxinas que a Comisión Europea quere poñer en funcionamento en toda Europa para o sector do mexillón.



O sector do mexillón galego, que non anda nas mellores épocas, desprazouse esta semana ate Madrid para reclamar ante a “Junta Nacional Asesora de Cultivos Marinos (Jacumar), un órgano do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Marino que “non hai motivo para sustituir o método actual de análise por outro que se pretende impoñer como método de referencia a pesares de que nin sequera se ten validado científicamente".


O máis curioso deste novo sistema é que aplicaríase tan só para os países comunitarios; esto é, que os productores europeos terían que someterse a unhas analíticas máis restrictivas que as dos seus competidores como Chile, Perú ou China. Así podería darse o caso de que estivese paralizada a extracción do mexillón galego por superar o nivel de biotoxinas e ter os supermercados cheos de mexillón de fora cun nivel de toxicidade maior.

Bueno, este sector que tamén ten moito que rañar e que tería que levar moitas varas, nesta ocasión semella ter razón. Así que a vara para esa Comisión Europea que, se quere poñer unha vara de medir, que sexa igual para todos.



E como non hai mal que por ben non veña, agardemos que estas cousas axuden a que o sector se volte xuntar. A ver.

Novas Bou e Vara

Resumo da semana:

BOU. A boa noticia
(Por Lino Prieto)


É maís que evidente que nesta semana a boa noticia é a liberación do
Alakrana e os seus tripulantes sanos e salvos, aínda que con unha pegada
imborrable nas súas vidas como o que supón os 47 días de secuestro e
incertidume de mans dos piratas somalís.



Neste caso a historia tivo un desenlace feliz, que nada tivo que ver coa que podería terse liado. Namentras outros siguen a tombos co Willy, a ver se é mayor ou menor de idade, ou se xogaba ás damas ou ao parchís cando estaba na escola… e por outra banda está o de sempre: os réditos políticos, de uns e outros, que son os primeiros que calculan canto valen as vidas dos demais en euros ou en votos, non sei que será peor.

Como dicíamos ao principio, podemos rematar esta semana con unha noticia boa, boa das de verdade.

VARA

A mala nova vai para ese lume devastador que está a estragar o sector productivo vencellado co mar e a pesca.




Nunha tarde de mediados de setembro deste ano, dende Cambados víase unha columna de fume negro pola banda do Barbanza semellante a un tornado lento; era a fábrica de cordelería e aparellos CHICOLINO que ardía sen contemplación.
“A pérda patrimonial é importantísima, non podo calculala", decía un abatido Juan José Fajardo Piñeiro, dono de J.J. Chicolino, despois de que o lume arrasase por completo a súa fábrica de Boiro. O seu fillo engadía: "fóronse ó traste 30 años de traballo e moitas ilusións, agora temos que empezar de cero”.
Os dono da fábrica, a pesar dos pesares, queren retomar a actividade canto antes, se ben son conscientes de que sen o apoio da Administración vai ser difícil.
Chicolino desfeito. Foto: Faro de Vigo

Pois cando estamos aínda co cheiro do aparello chamuscado, esta semana prendeu lume a fábrica de Pinturas PROA no polígono de A Granxa no Porriño, un referente en productos de mantemento dos barcos: imprimacións, pinturas, aceites, barnices, patentes... Así daban a nova na prensa: “Unha pequena deflagración na zona de envasado e materias primas da fábrica, provocou un incendio que nuns momentos afloraba pola cubierta do edificio con grandes chamas e unha mesta fumareda negra que amenazaba pola súa toxicidade”. (EL Pais)


Pinturas proa en chamas. Foto: El País

A vara vai esta semana para o “lume”, ese vello inimigo que nos arrasa os montes e agora as fábricas. Xa o sector do mar vai como vai e inda por riba este lume devorador. Todos contra o lume.

Boa fin de semana e coidado de non vos queimar moito

Nova sección: Bou e Vara

Esta semana estrenamos sección: Bou e Vara


Consiste na vella formula periodística de resumir a semana en dúas novas, unha boa e outra mala. Neste caso, claro está, as novas terán que ver coas cousas dos barcos vellos, as embarcacións feitas a machada, as que van a pan de millo, ós animaliños da Ría (incluídos ós mantidos a pan), coas crebas e o janapán, co bocho, coas maruxías, marejadas e marejadillas, cos cantos das sereas e as tablas de pardaquilla.

Resumo da semana

BOU
(Por Lino Prieto)
Na estrea desta nova sección do Boudevara queremos destacar a boa nova que nos anunciaron desde Portos de Galicia os pasados días. Para os que non esteades ao día, estamos a falar do anuncio feito polo ente público que algún xornal recolleu como "Portos apuesta por reducir las tasas a las embarcaciones tradicionales en los muelles"(Faro de Vigo Ed. Arousa 27/10/09).


Segundo isto, as taxas aplicadas ás embarcacións tradicionais serán obxecto de deducións de até un 90% nos 122 portos galegos dependentes do ente, o que se convertiría nunha realidade a partir de xaneiro.
Está é sen dúbida a nova do mes, a do semestre e incluso á do ano, xa que chegado ese día as embarcacións tradicionais darían o seu primeiro paso cara a teren unha condición especial recoñecida (a nivel oficial) e institucionalizada; o que podería derivar en facilidades para as asociacións e particulares que empregan e reivindican o uso, fomento e dignificación dos nosos barcos.
Agardamos impacientes a xaneiro para poder volver a falar deste tema nesta mesma sección...


VARA


A mala nova da semana é sen dúbida a non resolución do secuestro dos mariñeiros do Alakrana. Solidaridade cos mariñeiros e as súas familias.
A vara nesta ocasión vai para o negocio da piratería, onde como supoñíamos, andan polo medio empresarios, politicos corruptos, autoridade locais e gubernamentais, mafiosos e tamén, de xeito indirecto, “inxenuas” ONGs, e “atolondrados” gobernos europeos que por falla de control na asignación de recursos ó desenvolvemento de paises do “4º mundo”, acadan un efecto perverso de estimulación da piratería.
Todo esto maniféstase no informe “A piratería no golfo de Adén”, realizado polo Instituto Noruego para a Investigación Urbana e Rexional (NIBR), por encargo do seu Ministerio de Defensa e que se publicaba onte no periódico "El Mundo.es".

Esto non é nada novo, detrás da piratería normalmente se esconderon moitos intereses políticos e económicos que nacen nas altas esferas. Para eso se inventou a figura do corso, onde a diferencia co pirata radica en “si te rin” os de arriba ou te "colgan" dunha soga, según veña o vento.
O ano pasada nestas memas datas de aniversario do afundimento do Prestige (6 anos), xa falábamos neste blog destes temas lembrando a figura do Capitán Kid, un home que se veu envolto nun conflicto de intereses que lle ocasionaron a morte, o escarnio público e o sambenito de pirata para a eternidade (el tamén tiña muller e filla). Con tal motivo aconsellábamos o libro “El Cazador de Piratas” de Richard Zacks, onde se narra como “as oscuras ambicións de monarquía inglesa, os gordos usureiros e os especuladores sen escrúpulos acabaron con el, e o condenaron como chivo espiatorio para tapar as miserables mentes dos que o condenaron”, vos sona?


Para rematar, lembrar que JOÂO é o persoeiro do mes de novembro, así que podedes mandar algunha foto, anecdota ou o que queirades que teña relación a:
linoprieto@gmail.com
xaquin@beiradomar.es

Animádevos e boa fin de semana

PERSOEIRO DE NOVEMBRO

Esta primeira semana de novembro comeza coa xa vella anguria polos mariñeiros secuestrados do Alakrana. Hoxe mesmo están previstas distintas accións de resposta e presión no País Vasco e aquí en Galicia, que veñen despois de escoitar, onte mesmo, as palabras da muller dun dos mariñeiros reflectindo unha situación crítica. Lonxe de querer facer aquí de conselleiro negociador internacional, simplemente agardar que a situación se solucione ben e o máis rápidamente posible.

Hoxe por outra banda é o primeiro venres do mes e polo tanto toca adicarllo a un “persoeiro”. Este mes tiñamos varios candidatos, todos eles o tiñan merecido con folgura, máis o xurado deste blog, que como sabedes está composto por Bou (o bó) e por Vara (o malo) determinou que a cosa tivese alcance internacional e de grande altura, tal e como o determinan as circunstacias nas que nos toca viver. Unha persoa das de sempre, das que están aí, das que se sinte que o sinten ainda que non se vexan, un soñador chantado na area da ribeira, cos pes mollados polas ondas da memoria e o ollar do infindo ourizonte de acuática lusitanía.

Persoeiro do mes de novembro:

JOÂO

Veste de roxo, em tristura a Senhora da Agonía:

mas o seu manto -azulado- tem bordo salpicado de auforia pelo oiro que o sol resume...

María Emilia Sena de Vasconcelos

A Nosa Señora da Agonía en San Tomé.Cambados 2005

Foto: Lino Prieto

Xa non lembro cando nos coñecemos, teño a impresión que é dende ai moito tempo, polo menos dende aquelas reunións na antiga Casa da Cultura de Cambados. Si lembro verte chegar coa “Nossa Señora da Agonía” a unha xuntanza en Portonovo alá polo ano ...., 2000 pode

ser?.

Eu daquela era un recén chegado e ti xa acarrexabas barcos, exposicións e xente dende había moito tempo. A presencia de Portugal xa viña dende os inicios da Federación: a catraia, a lancha poveira, o carocho, o moliçeiro, os sarilhos..... e encontros aquí e acolá, Viana, Lanhelas, Vila do Conde, Esposende...

Despois xa viñeron reunións, ceas e viño tinto. Aquelas xuntanzas da directiva sendo ti vicepresidente da FGCMF na de Canducho (Combarro) ou na de Rosiña (Portonovo). Eran os tempos nos que as asembleas da Federación tiñan dous actos, o primeiro "formal" e o segundo "informal", o da visita ó loureiro, o da cea en xuntanza. Non se podía entender unha acta de asemblea sen incorporar as sensacións e manifestacións dos dous actos ou témpores.

Traballamos intensamente para o Pabillón dos Museos no Encontro da Illa 2001, onde Portugal foi convidado de honra. ¡Cantas horas de coche no Ford Verbena de Trepa de aquí para alá!.

Xa teimabas daquela co tema fluvial que finalmente se aceptou, e tamén pola incorporación do termo “meio acuático” como xeito de agrandar o noso acuoso cerebelo. Agora, en sintonía coa nova folosofía europea en materia de pesca, empregas moi comunmente o argumento da “cultura costeira”, insertando a cultura do mar máis alá da ribeira, levándoa polo menos ate onde chega a comunidade costeira e o espumallo da treboada.

Botadura da "Santa María dos Anjos"

proxecto do Forum Esposendense e do Museo Municipal de Esposende

Réplica da catraia, embarcación de pesca do século XIX, propia do porto de Esposende.

Esposende. Agosto de 1993

Foto: Ivone Baptista de Magalhâes

Lancha xeiteira "Nova Marina", no río Cávado

I Encontro de Embarcaçoes Tradicionais, 1995

.

A "Nova Marina" é unha réplica de lancha do xeito a partir de orixinal atopado en Caldebarcos e recuperada na Escola Taller "A Aixola" de Marín, con dirección de proxecto de Isidro Mariño e subvención por parte da Consellería de Pesca. Na actualidade cedida pola Xunta de Galicia á Escola de Navegación Tradicional da Illa de Arousa (ACD Dorna e FGCMF).

Foto: Ivone Baptista de Magalhaes.

Froito desta relación coñecemos a moitas persoas da outra beira do Río (como acostumas a dicer), dende a inmensidade do Sr. Lópes até o sunnani Ivone, autora entre outras moitas cousas do libro "Embarcaçoes Tradicionais: en busca de um património esquecido" e tamén irmán de Joao.

Bueno, tantas cousas, tantas lembranças, tantas receitas para o bacallao (¡máis de mil pá!), ... máis temos todo o mes para ir poñendo cousas porque este més de novembro vai adicado a tí.

Apertas e saudades mariñeiras

Gente de Viana, nas horas vagas do día, toma, em paz, o teu café, consersa disto e daquilo... boceja, até.

Mas desce, despois a pé, a ver o Lima tranquilo.

E como ele se arrepía, cada tarde junto á margem, em nacarado arrepío...

Gente de Viana:

olha o teu rio!

Maria Emilia Sena de Vasconcelos

(do poemario "Minha terra mais pequena")

Foto: Lino Prieto

Coñecer o mar máis alá da superficie

Este sábado asistimos á presentación do libro "La vida bajo la quilla. Fauna y flora marina de las Rías Baixas".
Os autores deste libro son José Luis Escalante González, biólogo marino grovense, que comentou as fotografías de Rafael Sanmartín Lois, que combinou a súa afición ao submarinismo co interese polo medio que nos arrodea.

O volume conta con 224 páxinas ilustradas con máis de 350 fotografías a toda cor, con gran calidade e detalle, realizadas todas elas en augas da Ría de Arousa, máis concretamente na costa da península do Grove.

Ao longo dos seus capítulos documéntanse dez filos, ou troncos, e as súas correspondentes especies. A pesar do caracter claramente divulgativo da obra hai que destacar tamén os datos científicos sobre bioloxía marina desta costa, incluído a nomenclatura científica, castelana e local das especies documentadas. Nas fotografías amósanse intres e situacións da vida dos seres marinos que habitan nas nosas costas.

Este libro sae ao mercado da man da empresa grovense Todogrove Edicións e xa está a venda en librerías.